"Ludzie liczą zwykle przedmioty zaczynając od jedności. Jednak w językach programowania popularne jest liczenie od zera. Wynika to z faktu wykorzystania licznika do określania adresu elementu."
źródło: Wikipedia
Pierwsi matematycy nie znali jeszcze pojęcia liczby "zero" - dla nich takie coś nie istniało. Mieli swoje cyfry i one im wystarczały, nie było żadnego powodu by zajmować się błahostką, która nie była im za nic potrzebna. Co ciekawe właśnie ta liczba stała się tuż obok jedynki nieodłączną częścią komputerów - tak zwanego systemu binarnego, o którym w wiekach późniejszych.
Współczesny symbol zero prawdopodobnie wywodzi się z Indii. Dnia 25 sierpnia 458 roku członkowie odłamu dźinistów ogłosili traktat Lokavibhaaga. Zero nazywano w nim "śuunya", co znaczyło pusty. Innym z tekstów zawierających tę liczbę stał się wierszowany podręcznik Brahmasphutasiddhanta napisany w roku 628 przez hinduskiego matematyka i astronoma Brahmaguptę, który także wprowadził do nauki liczby ujemne. Pomysł okazał się trafny i szybko został przyjęty, a potem trafił do świata arabskiego. Uczeni z kręgu islamskiego nadali zeru jego nazwę, która pochodzi od arabskiego słowa sifr (صفر) oznaczającego pusty.
Europejczycy poznali zero dopiero w XI wieku za sprawą papieża Sylwestra II, który starał się je popularyzować, a następnie, już na szerszą skalę, podczas krucjat do Ziemi Świętej w XII wieku. W roku 1202 we Włoszech Fibonacci wydał podręcznik arytmetyki Liber abaci, w którym posługiwał się słowem zephirum oznaczającym zero. Współczesna nazwa tej liczby stała się powszechna od roku 1491.
